چگونه در جهنم «کابوس در خیابان الم» بر اساس یک داستان واقعی است؟

به گزارش downloadfiilm.com و به نقل از برخورد دهنده ژاکت راه راه مورد علاقه همه افراد با دستکش چاقو ممکن است بر اساس یک داستان واقعی باشد. درست است، فردی کروگر (رابرت انگلوند) از فیلم A Nightmare on Elm Street از یک داستان واقعی الهام گرفته شده است، نه فقط به طور کامل توسط وس کریون ساخته شده است. درست زمانی که فکر می‌کردید مفهوم نفوذ فردی به کابوس‌های شما و کشتن شما به روش‌های عذاب‌آور نمی‌تواند ترسناک‌تر باشد، ظاهراً یک قاتل رویایی وجود داشت که در دهه ۱۹۸۰ ویران می‌کرد.

یک کابوس در خیابان الم درباره گروهی از نوجوانان غرب میانه است که همگی سرنوشت کابوس‌آمیزی را تجربه می‌کنند: مردی به نام فردی کروگر در خواب آنها را شکار می‌کند. کروگر یک بوگیمن به شدت سوخته است که مردم را در رویاهایشان می کشد، که در زندگی واقعی به مرگ آنها ظاهر می شود. تنها راه برای جلوگیری از قربانی شدن کروگر این است که به هر قیمتی بیدار بمانید – در غیر این صورت ۱، ۲، فردی به سراغ شما می آید. هشت فیلم در این فرانچایز وجود دارد که شامل یک ترکیب از دنیاها، فردی در برابر جیسون است. همچنین در سال ۲۰۱۰ بازسازی یک کابوس در خیابان الم وجود دارد، اما می‌توانیم اجازه دهیم این بازسازی در خواب بمیرد. به دلیل موفقیت فرنچایز، یک مستند چهار ساعته با عنوان هرگز دیگر نخوابید: میراث خیابان الم وجود دارد. همچنین یک سریال تلویزیونی با عنوان کابوس‌های فردی و یک نمایش واقعی به سبک عامل ترس با فردی کروگر به عنوان مجری با عنوان کابوس‌های واقعی وجود داشت. میراث فردی کروگر یکی از محبوب‌ترین آثار در تاریخ ترسناک است – و میراث‌ها هرگز نمی‌میرند. بنابراین، چگونه کودک قاتل طعنه آمیز و سادیستی به ثمر نشست؟ می توان از LA Times به خاطر آن تشکر کرد.

الهام از زندگی واقعی در پشت «کابوس در خیابان الم»

با کمال تعجب، کریون شروع به نوشتن فیلمنامه های ترسناک کرد بدون اینکه قبلاً فیلمی ترسناک ببیند. کریون در تاریخ شفاهی کرکس درباره کابوس در خیابان الم، گفت که وقتی مقاله‌ای در لس‌آنجلس تایمز پیدا کرد از قاتل رویا الهام گرفت. این مقاله در مورد یک خانواده کامبوجی بود که برای فرار از نسل کشی دسته جمعی در میدان کشتار به آمریکا می آمدند. آنها خود را به ایالات متحده رساندند و همه چیز خوب بود تا اینکه پسر جوان خانواده از خوابیدن وحشت داشت زیرا احساس می کرد که اگر بخوابد توسط چیزی که او را تعقیب می کند کشته می شود. او خود را مجبور کرد تا روزها بیدار بماند و در نهایت در میانه یک کابوس از دنیا رفت. این مبنایی برای کابوس در خیابان الم شد. کریون به مجله Cinefantastique گفت که این تنها مقاله‌ای نبود که دید – سه مقاله دیگر درباره مرگ‌های غیرقابل توضیح افرادی از لائوس، کامبوج وجود داشت. هیچ یک از مقالات مرگ و میر را با هم مرتبط نکرد، حتی اگر همه آنها به طرز وحشتناکی شبیه بودند. آخرین مردی که در خواب می مردند با آقای قهوه ساز در کمدش پیدا شد و قرص های خواب آور را دور انداخته بود که هرگز مصرف نکرده بود.

با این حال، این اولین مورد پناهجویان جنوب شرقی آسیا نیست که در خواب جان خود را از دست می دهند. بسیاری از مردان جوان در کشور لائوس به دلیل یک بیماری مهلک به خواب رفتند. این در نهایت سندرم مرگ شبانه ناگهانی غیرقابل توضیح (SUNDS) نام گرفت. این بیماری مردان جوان بین ۲۰ تا ۳۰ ساله از گروه قومی همونگ را تحت تاثیر قرار داد که پس از استخدام توسط سیا و موافقت با جنگ با ویتنامی های شمالی در جنگ ویتنام، در لائوس مورد آزار و اذیت قرار گرفتند. بین سال‌های ۱۹۷۸ و ۱۹۸۱، ۱۳ مرگ شبانه مردان جوان همونگ ثبت شد. طبق گزارش LA Times، ۹۸ درصد از این مرگ و میرها بین ساعت ۱۰ شب تا ۸ صبح رخ داده است. در طول سال ۱۹۸۱، ۲۶ مرد همونگ به همین دلیل جان باختند. بسیاری از قربانیان مرده پیدا شدند، اما اگر پزشکان به موقع می رسیدند، این مردان در حالی پیدا می شدند که قلبشان به شدت منقبض شده بود.

حدس و گمان های زیادی در مورد اینکه چه چیزی می تواند باعث SUNDS شود، وجود دارد. برخی از پزشکان به رژیم غذایی نامناسب مشکوک بودند، زیرا هر چه مدت طولانی‌تری پناهندگان دور از اردوگاه‌های کشتارگاه زندگی می‌کردند، احتمال زندگی آنها بیشتر می‌شد. دیگران مشکوک بودند که ممکن است به دلیل قرار گرفتن در معرض عوامل اعصاب شیمیایی در طول جنگ ویتنام باشد، اما به سرعت برطرف شد. در مقاله‌ای در لس‌آنجلس تایمز، یک متخصص پزشکی اشاره کرد که اگر یک عامل شیمیایی باشد، منطقی نیست که فقط مردان را تحت تأثیر قرار دهد و فقط در یک بازه زمانی خاص در عصر. برخی از اعضای همونگ احساس کردند که توسط ارواح به خاطر ترک و ترک وطن خود مجازات می شوند. SUNDS هنوز تا به امروز توضیح داده نشده است.

فیلم «کابوسی در خیابان الم» ساخته وس کریون توسط بسیاری از استودیوها رد شد.

کریون این ایده را به هالیوود برد و تا حد زیادی توسط بسیاری از کارگردانان و استودیوهای تولید، حتی از جمله استودیو یونیورسال رد شد. در تاریخ شفاهی کرکس از کابوس در خیابان الم، کریون اعتراف می کند که نامه رد یونیورسال را روی دیوارش آویزان کرده است. خیلی ها کریون را از تمایل به ساخت این فیلم منصرف کردند، زیرا اساس طرح داستان بود. بسیاری به او هشدار دادند که این کابوس پذیرفته نخواهد شد، زیرا، بله، در حالی که همه کابوس می بینند، در نهایت همه بدون اینکه توسط یک دیوانه با انگشت چاقو مورد حمله قرار گیرند، از آنها بیدار می شوند. باب شی، تهیه‌کننده نهایی A Nightmare On Elm Street، احساس متفاوتی داشت. او با کریون ملاقات کرد و به او گفت که دوستش دارد. آنها بودجه ای ۷۰۰۰۰۰ دلاری تعیین کردند که عمدتاً توسط یک مرد یوگسلاوی که می خواست دوست دخترش در این فیلم بازی کند تأمین می شد. ژاکت قرمز و سبز نمادین فردی یک ضرورت بود زیرا کریون مقاله ای را در ساینتیفیک امریکن خوانده بود که نشان می داد قرمز و سبز در کنار هم سخت ترین ترکیب رنگی است که چشم انسان با هم می بیند. او همچنین می‌خواست رنگ‌های مشخص فردی و راهی برای تشخیص فوری او باشند، زیرا او فردی تغییر شکل است. این در انتهای فیلم اصلی A Nightmare در خیابان الم دیده می‌شود، زمانی که بچه‌ها با کانورتیبل رانندگی می‌کنند و سقف راه راه قرمز و سبز است، که نشان می‌دهد ممکن است پایان آن بچه‌ها باشد.

یک پدیده بسیار واقعی و غیرقابل توضیح الهام بخش یکی از موفق ترین و نمادین ترین فرنچایزهای ترسناک بود. در تاریخ شفاهی Vulture، کارگردان فیلم A Nightmare on Elm Street 2: Freddy’s Revenge از New Line Cinema به عنوان «خانه ای که فردی ساخت» یاد می کند – و فرهنگ پاپ وحشت نیز با آن موافق است. الهام می‌تواند در غیرمنتظره‌ترین مکان‌ها اتفاق بیفتد، و برای کریون، مقاله لس‌آنجلس تایمز دقیقاً همان چیزی بود که برای خلق تاریخ ترسناک نیاز داشت.